35. Na krawędzi

- Ja… - nie dokończył.

Nagle jeden z kumpli Thomasa podbiegł do nich ze śmiechem, drapiąc się w tył głowy po brązowych lokach.

- Wybaczcie, że przeszkadzam wasze gruchanie, gołąbki, ale musicie to zobaczyć. Ale jaja!

- Co się dzieje? – warknęła Rebeka.

- Emily i jakaś brunetka się ze sobą kłócą i wyglądają, jak jakieś rozjuszone lwice! Będą się chyba bić, he he!

Brunetka?? Bella!

Rebeka z miną, jakby właśnie dowiedziała się, że mój ojciec zbankrutował, ruszyła do stolika przyjaciół, a Thomas, ze spuszczoną głową, podreptał tuż za nią. Ja również poszłam za nimi i, już od wejścia do głównej sali restauracji, zobaczyłam Bellę, stojącą z furią w oczach przed brązowowłosą dziewczyną, która przyszła razem z Rebeką, Thomasem i innymi. Moja przyjaciółka ciągnęła ją za włosy i podtykała jej różdżkę pod gardło, jakby to był nóż, którym chciała poderżnąć jej gardło. Domyśliłam się, że ta szatynka może być Emily. I nie myliłam się.

- Emily! – zawołała Rebeka. – Zostaw ją natychmiast, idiotko! – warknęła do Belli.

Szybko rzuciłam się na ratunek przyjaciółce.

- Bella, zostaw ją. Jeśli użyjesz magii zostaniesz wyrzucona ze szkoły, nie jest tego warta – odparłam, a ona, po chwili namysłu, puściła ją, schowała różdżkę i odwróciła się razem ze mną.

- Moje włosy! – usłyszałyśmy głos Emily. – Ty…! – nagle Bella, pchnięta przez szatynkę, upadła przed siebie, uderzając głową o kant stolika.

- Bella! – krzyknęłam z przerażenia i uklękłam przy niej. Sprawdziłam jej tętno. Straciła przytomność, ale nadal żyła. Odetchnęłam z ulgą i podniosłam jej głowę, kładąc ją na swoich kolanach. Miałam czerwoną od krwi dłoń, tę, którą dotykałam jej głowy. – Ona krwawi. Pomóżcie!

Rebeka i reszta jej kumpli stali jak gdyby nigdy nic… i śmiali się. Jedynie Thomas podszedł do Belli i wziął ją na ręce, a potem obydwoje wstaliśmy.

- Thomas? – odparła z zaskoczeniem Rebeka. – Co ty robisz? Czemu pomagasz tym „sierotom losu”?

Przez sekundę Thomas przyglądał jej się w milczeniu, marszcząc brwi, a jego wargi lekko drżały.

- Czy ty nie masz serca? Tej dziewczynie naprawdę coś może być – odparł.

- To chyba dobrze, nie? Nie chcemy takich jak ona – Emily skrzywiła się z odrazą w oczach.

Zacisnęłam pięści.

- Dobrze jej tak, mogła nie wyskakiwać tak nagle, jak jakaś dzikuska. Widziałeś jej oczy? Tak, zabierz ją do szpitala… psychiatrycznego! – zaśmiała się Emily.

Podeszłam do szatynki, zdziwionej moim zachowaniem, uniosłam zaciśniętą pięść i z całej siły uderzyłam ją w nos. Emily zachwiała się z przerażeniem, łapiąc za nos, z którego zaczęły lecieć krople krwi.

- Mój nos! – zawołała. – Mój biedny nos! Domagam się odszkodowania!

- To raczej Bella powinna domagać się go z powodu tego, co jej zrobiłaś! – warknęłam. – Poza tym może Bella rzeczywiście jest trochę nerwowa, ale nikogo by nie skrzywdziła, jeśli nie zostałaby sprowokowana!

- Andrea… - zaczął Thomas.

Wyszliśmy z restauracji, ignorując wściekłe krzyki Emily i Rebeki. Dlaczego nie wspomniałam o innych z restauracji? Oczywiście, oni nic sobie z tego nie robili. Wszyscy ci goście mieli gdzieś ten wypadek.

Odetchnęłam głęboko i zerknęłam na Thomasa, idącego obok mnie w stronę kabiny uzdrowiciela.

- Lepiej ją zanieść do uzdrowiciela… - powiedział tak, jakby nie za bardzo wiedział co mówić, byleby tylko przełamać tę ciszę.

- Dlaczego to robisz? – spytałam.

- Dlaczego co robię?

- Dlaczego pomagasz mi i Belli? Przecież przyjaźnisz się z Rebeką.

- Nie przyjaźnię.

- W takim razie o co chodzi?

- To trochę skomplikowane. Wiesz, Rebekę znam od dobrych paru lat, bo… - skrzywił się. – …jej matka była kiedyś moją macochą.

Zakrztusiłam się własną śliną.

- Że co?

- To, co słyszysz  - uśmiechnął się lekko. – Po ojcu Rebeki mój ojciec był drugim mężem pani DeCambrie. Byliśmy bogaci i w ogóle… aż nagle pojawiła się Rebeka i jej matka, a potem tata się w niej zakochał… oczywiście, w matce Rebeki… wzięli ślub – pochmurniał. – Kilka miesięcy później mój ojciec zginął od zaklęcia, które powodowało natychmiastową śmierć.

- Czy to…?

- Nie jestem tego pewien, ale Dorothy chciała, by tata przepisał na nią swój majątek, jednak przepisał połowę, bo druga połowa trafiła do mnie. Podejrzewałem, że to Dorothy to zrobiła, tylko że nikt mi nie wierzył.

- Wiem, co czujesz po stracie taty. Straciłam swoją mamę, gdy byłam jeszcze dzieckiem.

- Co się stało? – spytał. – Jak nie chcesz to nie mów  - dodał po chwili.

- Zabiłam ją.

Zatrzymał się.

- To był przypadek – spuściłam głowę. – Nie wiem, jak to zrobiłam… nie pamiętam dokładnie tego momentu.

- Trzeba szybko zanieść Bellę do uzdrowiciela – ruszył z powrotem.

Szliśmy w milczeniu, wsłuchani w szum morza i okrzyki mew.

- Andrea… - zaczął. – Przepraszam za to, co zrobiłem w nocy. I za to, że chciałem cię pocałować wtedy, kiedy byliśmy na pokładzie… Rebeka mi kazała.

- Dlaczego?

- Gdy byliśmy na pokładzie, chciała zrobić nam zdjęcie i potem pokazać je twojemu chłopakowi. To z tym tańcem nad twoją i Belli kajutą też było specjalnie, bo chciała wywabić Bellę. Wiedziała, że ją to irytuje. Ja miałem… wiesz, o co mi chodzi. Twój chłopak pewnie by nie wybaczył ci zdrady. Przepraszam.

- Nie przepraszaj. Ona ci kazała, ale… dlaczego robiłeś to, co ci kazała?

- Pamiętasz to, co powiedziałaś mi o miłości? Ostatniej nocy – zmienił temat.

- Tak, pamiętam.

- Powiedziałaś, że w tym okrutnym świecie… w tym, w którym przez pieniądze zginął mój ojciec… to właśnie miłość sprawia, że jeszcze żyjemy. Obecność tych, których kochamy.

- Tak. Nawet, gdy nie mamy siły już żyć, gdy jesteśmy blisko rozpaczy lub popełnienia samobójstwa, to właśnie tego osoby, które kochamy sprawiają, że nie jesteśmy w stanie tego zrobić. One nas potrzebują, a my potrzebujemy ich, by dalej żyć.

- A co, jeśli ktoś, kogo kochamy, nie zwraca na to uwagi? Jeśli kogoś to nie obchodzi?

- Powiedziałeś tej osobie, że ją kochasz?

- Nie.

- A więc dlaczego tak myślisz? Może wiele dla niej znaczysz, ale ty tego nie wiesz.

Nie powiedział już nic.