27. Mylne pojęcie miłości

Tych, którzy znają się co nieco na zasadach stylistycznych, ortograficznych i interpunkcyjnych bardzo proszę o wskazywanie mi błędów w moich rozdziałach. Przyda mi się, ponieważ chciałabym wydać powieść w najbliższym czasie. Proszę też o chociaż krótką opinię na temat całego opowiadania, bohaterów i fabuły, bo to też mi się przyda. Dziękuję Wam bardzo :D

***

Wciągnęłam gwałtownie powietrze, próbując zrozumieć to, co powiedziała Diana. Dziadek Toma i moja babcia? Wuj Toma i moja mama? A teraz… Tom i ja? Klątwa? Jaka klątwa?

Cofnęłam się do tyłu. Rozległ się trzask – przez pomyłkę pchnęłam szklany wazon, który roztrzaskał się o kamienną posadzkę, odbijając w swoich kawałkach światło płomiennych świec, wypadające z pokoju, gdzie znajdowali się tata i Diana. Zerknęłam do tyłu i wtem usłyszałam zbliżające się, szybkie kroki. Otrząsnęłam się z zaskoczenia, czym prędzej pobiegłam w stronę pobliskiego korytarza i schowałam się, wychylając się jedynie na kilka centymetrów, by choć ukradkiem zobaczyć, a raczej upewnić się, kto wyszedł z pokoju taty. On sam. Schowałam się i cichutko nasłuchiwałam, jak zamyka drzwi, bojąc się zrobić nawet najmniejszy ruch, by nie zdradzić swojej obecności. Przemknęłam cichaczem do swojego pokoju i zamknęłam go na klucz. Odwróciłam się… i zobaczyłam pamiętnik mojej babci.

Podeszłam do niego i otworzyłam na pierwszej stronie. Srebrne litery nadal połyskiwały na pergaminie. Przewróciłam kartkę i spojrzałam na drugą stronę, ale była pusta, za to na trzeciej powoli zaczęły pojawiać się kolejne słowa.

„Nic mi po nim nie zostało. Odszedł, gdy tylko doszła go wieść o moim ślubie z innym. Choć tak bardzo pragnęłam, byśmy to my stanęli na ślubnym kobiercu i razem wymówili słowa przysięgi, która związała by nasze serca niewidzialną wstęgą, grzejącą je miłością. Słowa recytowane, ale słowami są płynącymi z głębi naszych dusz, stworzonych, by trwać w swych objęciach. Teraz odszedł, zniknął tak nagle, jak pojawił się w dniu naszego spotkania, przystojny z oczami wypełnionymi rozgwieżdżonym niebem, połyskującym w świetle zachodzącego słońca. Została mi po nim jedynie czerwona róża z kropelkami wody na płatkach, spływającym powolutku niczym małe kryształki, odbijające w sobie cały świat, jaki podarował mi tym jednym kwiatem, licznym wśród miliona, lecz jedynym, jaki zawiera w sobie dowód jego miłości…”

Róża?

„...Ze wszystkich cennych rzeczy, jakie stworzone zostały przez nasze piękne chwilę, ostał mi się jedynie medalion, srebrny z napisem „Love” i w kształcie serca, a raczej połówki serca, jakby połową był on, zaś drugą ja”

Moja dłoń automatycznie powędrowała w stronę szyi i wyczułam pod palcami medalik, który podarował mi Tom – srebrna połówka serca z napisem „Love”.

Ścisnęłam w dłoni medalik, a pamiętnik zsunął się na ziemię z moich kolan. Ta klątwa, o której mówiła Diana, czyżby była prawdziwa? Miłość moja i Toma jest tak naprawdę sztucznym wytworem rzuconego kiedyś zaklęcia, skazana na wieczne niespełnienie? Dlaczego ktoś rzucił tę klątwę? Z zawiści, zdrady, zazdrości? Czy powód był aż tak silny, by przekląć nie tylko ofiarę, ale i cały ród? Jaki sens jest w takim działaniu, jaką korzyść zyskał sprawca?

Odwróciłam głowę i zerknęłam na otwarte okno. Słońce zdawało się niknąć za koronami drzew, dając o sobie znać jedynie jasnymi, oślepiającymi promyczkami, próbującymi przebić się przez liście.

- Gdzie jest pan Misabielle? – zagadnęła Rebeka, patrząc się głównie na swoją mamę. Dorothy siedziała z ponurą miną przy stole i jadła swoją kolację. Wyglądała tak, jakby przechodziła jednocześnie załamanie nerwowe i depresję. Westchnęła głośno, nim odpowiedziała swojej córce.

- Nie może, niestety, z nami jeść. Jest zmęczony z powodu pracy.

Z powodu pracy, akurat. Pracował, pijąc alkohol, a teraz pewnie śpi.

- A czemu jesteś taka smutna? – spytała ją Rebeka.

- Ślub odbędzie się w Japonii.

- Jak to? – wypaliłam bez zastanowienia.

Dorothy spojrzała na mnie z ukosa swoim wzrokiem, jakby patrzyła na jakiegoś nieproszonego robaka i nie wytrzymała.

- Chodzi o twojego… - powiedziała do mnie zbulwersowana, ale po chwili zamilkła i skrzywiła się. - … twojego chłopaka – dokończyła z przekąsem. – Twój ojciec uważa, że nie powinnaś spotykać się z ludźmi takiego pokroju, jak on, i powiedział, że im szybciej pojedziemy do Japonii, tym szybciej ty się od niego… odsuniesz.

Zacisnęłam dłoń na widelcu.

- Chociaż ma rację – Dorothy ciągnęła, patrząc na swoją suknię i wyciągając chusteczkę, którą wytarła kąciki oczu, jakby właśnie zaczęła płakać. – Ty mi nie zrobisz czegoś takiego, prawda, kochanie? – powiedziała z miłością do swojej córki.

- Aż tak bardzo boi się skazy na swoim imieniu? – spytałam, choć wiedziałam, że wielką rolę ma w tym klątwa, ale chciała jeszcze coś wyciągnąć od niej na temat decyzji taty.

- Może – wzruszyła ramionami. – Tyle przygotowań! Wszystko na nic – załkała. – Mam nadzieję, że mój drogi Edward szybko się ciebie pozbędzie – powiedziała do mnie z przekąsem.

- Co to znaczy „pozbędzie”?

- Myśli, że wyrwiesz się z domu, by spotkać się z tym łachmytą, jak mu tam… Tom – prychnęła. – Imię wprost idealne dla pospólstwa!

- Ale co tata zamierza zrobić? O co chodzi z tym pozbyciem się? – ponagliłam ją.

Przez chwilę milczała, ale potem uśmiechnęła się tak, jakby ta wiadomość poprawiła jej humor.

- Zamierza zrobić z ciebie gejszę.

Wytrzeszczyłam na nią oczy.

- Gejszę – powtórzyła, chichocząc złośliwie. – Czyli prostytutkę. To do ciebie tak pasuje! Kto wie, czy już nie straciłaś swojego dziewictwa dla tego mugola.

Rebeka wyszczerzyła zęby w zgryźliwym uśmiechu.

- Tom jest półkrwi – odparłam przez zaciśnięte zęby, podnosząc się z krzesła.

- Co za różnica? W jego żyłach płynie krew tych niemagicznych ludzi! – zakryła usta ręką. – Ludzi? Chciałam powiedzieć zwierząt.

- Tata też jest mugolem.

- Mugolem? – otworzyła oczy ze zdziwienia.

Nie wiedziała za jakiego człowieka wychodzi? Nagle, ku mojemu zaskoczeniu, Dorothy zachichotała, jakby właśnie usłyszała najbardziej absurdalną rzecz w życiu.

- A skąd! Edward jest czarodziejem!

- C-czarodziejem? – myślałam, że śnię. Nigdy nie widziałam taty używającego różdżki, czy choćby zerkającego do jakiejkolwiek magicznej księgi.

- Och tak, tylko po śmierci twojej matki – skrzywiła się na dźwięk ostatniego słowa. – przestał czarować. On i twoja matka byli czystej krwi czarodziejami, rzecz jasna!

Usiadłam, powoli przetwarzając informacje, które usłyszałam od Dorothy. Klątwa, niespełniona miłość mamy i wuja Toma, morderstwo mojego wuja, popełnione przez tatę, gejsza i w dodatku tata, który okazuje się być czarodziejem? Jak to wszystko możliwe?

- Dlaczego mi o tym nie powiedział? – spytałam z drżącym głosem.

Dorothy wzruszyła ramiona.

- Skąd mam wiedzieć?

- Nie interesujesz się tatą?

- Interesuje, och tak, interesuje… wiesz – uśmiechnęła się do mnie dziwnie przyjaznym tonem. – Twój tata ma bardzo odpowiedzialną pracę.

O co jej teraz chodzi?

- Bardzo odpowiedzialną i też dobrze płatną, tak…?

Siedziałam na chwilę w milczeniu, patrząc się na nią ze zdziwieniem, aż w końcu zrozumiałam prawdziwy sens jej słów.

- A więc o to chodzi?? – wypaliłam ze złością.

- Co się stało? – spytała Dorothy, udając zaskoczenie.

- Dobrze płatna, tak? Chodzi ci o pieniądze?? – podniosłam się gwałtownie.

- N-nie! Skądże znowu ! – oburzyła się. – I nie tym tonem, młoda damo! Nie tak zachowuje się panna z dobrego domu!

- Jeśli bycie panną z dobrego domu opiera się na spędzeniu życia z kimś, kogo się nie kocha tylko dla jego pieniędzy, to wolę nigdy nie urodzić się w tej rodzinie! – odwróciłam się na pięcie i odeszłam w stronę swojego pokoju.

- Cz-czekaj! Wracaj tu! Powiem twojemu ojcu! – podniosła się z krzesła.

- Powiedz mu też o tym, że kochasz się pławić w jego pieniądzach!  - zawołałam do niej.